Her insanın bir sabır sınırı vardır.

Hakan Çalhanoğlu’nun ağlaması, Cenk Tosun’un kararlı tavrı, Merih’in özgüveni, Mert Günok’un ne olursa olsun tavrı, Semih’in sükûneti, Uğurcan’ın mütevazılığı dün gecenin öncesinde yaşananların özetiydi.

Piramidin en tepesinin düzeltmesi gereken olumsuzlukları tabanı düzeltince gerçek anlamda Türk Milli takımının isyanını ve buna bağlı başarısını izledik.

Kendisine duyulan güvensizliğin gölgesinde ulusal takımı koz olarak kullanmaya çalışarak aslında genel kurula icraatları değil ama ulusal takımının başarısı ile güçlü girmeye çalışan Mehmet Büyükekşi’nin yancısı, yandaşı, kurul üyeleri misafirleri ile gittiği Almanya’da öne çıkma stratejisi Montella ve öğrencilerini yalnızlığa itti.İlk 2 maçta oyuncu, oyun ve düşünce bütünlüğünü sağlayamamanın sancısını yaşasa da dün gece yanlıştan dönülmesi adına olaya el koyan Hakan ve arkadaşları hem ülke, hem de onurları için büyük bir mücadeleyi ortaya koydu ve adeta, “bizi bize bırakın” dedi.

Tüm ülkenin sorumluluğunu 19 yaşındaki Arda’nın omuzlarına yükleyen yazar, çizer ve konuşan otoritelere (!) inat, Hakan’ın turnuva boyunca ilk kez kale alanında bulunup golü atmasıyla, Uğurcan’ın kulübede sarı kart görmesi birlikteliğin en önemli göstergesiydi.

Ve o göstergenin temelinde de futbolcuların isyanı yatıyordu.