Dağ fare doğurdu!

Aylardır saha dışında oynanan maçta, artık algıların ve ön almaların vakti dolmuş, oyunun gerçek sahipleri futbolcular sahne almıştı. Neresinden bakarsanız bakın Fenerbahçe için daha stresli ve daha önemli bir maçtı. İlk maçı sahasında 3-1 kaybetmiş ve deplasmana 6 puan geride gelmiş Fenerbahçe için kazanmaktan başka yol yoktu. Elbette yenilmemek de kıymetli ancak ikili averaj meselesi Galatasaray için önemli avantajdı.

Okan Buruk, bu zamana kadar ısrar ettiği sistemden vazgeçerek arka tarafı dörtlemiş, orta sahada ise Mertens’ten vazgeçerek daha dinamik 3 ismi tercih etmişti. Mourinho’nun Amrabat'sız orta sahası ise sürpriz denilebilecek bir durumdu. Maçın ilk yarım saati geçilirken, kayda değer bir pozisyon olmadı. İki taraf da temkinli ve risk almaktan uzak görüntü verdiler. Fenerbahçe ön alan baskısını zaman zaman artırıp Galatasaray’ı hataya zorlasa da istediği pozisyonları üretemedi.

Sloven hakem Slavko Vincic, 6 günde 3. maçına çıkmasının etkisi midir nedir, trafik polisi gibi dakika başı çaldığı düdükler ile temponun yükselmesine izin vermedi. Oysa bizim beklentimiz sertliğe biraz müsaade etmesi ve topun fazlaca oyunda kalması idi.

Belli ki o da iki takım gibi fazla risk almak istemedi. İkinci yarının başında Galatasaray daha fazla risk almaya çalışırken, Mourinho’nun planı gafil avlamaktı. Amrabat’ı orta alana alan Mourinho, 60’larda oyunu eline aldı ve Fenerbahçe net pozisyonlar üretmeye başladı. Fenerbahçe’nin risk aldığı anlarda, Okan Buruk’tan arkadaki boş alanları değerlendirmek adına Yunus hamlesi geldi. Son bölümde iki teknik adam da maçın genel gidişatından kopmadı ve macera aramadılar. Bu da kalan süreyi eritmeye yönelik hamlelerdi.

Nihayetinde günlerdir beklenen maçta dağ fare doğurdu ve beklentilerin gerisinde bir futbol izledik. İstediğini alıp çıkan ise Galatasaray’dı.

Fenerbahçe’nin kendi göbeğini kesme ihtimali zaten azdı ve şuan tamamen ortadan kalktı. Bu maçları kazanmak için gelen Mourinho, 3 derbiyi de kazanamayarak beklentilerin çok uzağında kaldı.