“Babası bana, ‘Her şeye hazırlıklı ve razıyım’ dedi. Ben de ona, ‘Allah’ın mucizesi vardır. Belki de onu görürüz. Teslim olma’ şeklinde cevap verdim. Depremin oluş şekline ve tecrübelerime göre bize tarif edilenin aksine ters yönden gittim.
Bazası ve dolabının arasında olacağını tahmin etmiştim. Gittiğimde Elif orada sırtüstü yatıyordu. Onu kucakladım. Yüzünü temizleyip parmağını tuttum ve bir arkadaşımla kaldırdık. Sağlık kabinine gidene kadar elimi bırakmadı.
O çocuk yaşamayı hak ediyor. Bizim mucizemiz oldu. Biz Elif’i sevdik umarım o da bizi sever.”