Gülmek, doğal akışı içinde gülmek iyidir, gereklidir. Gülmeni de bastırma. Tebessüm edeceğin yerde bundan geri kalma. Ciddi olacağım diye itici olma. Gülme kadar ağlamak da insani bir olgu. Bir yeri acırsa ağlar insanoğlu. Acıyan yer ister kolu ister kalbi olsun. Sızı verir ve gözlerden damlalar dökülür. Günahına çok ağlayan insan var. Hatasına, yanlışına, hatta başkasının günahına ve acısına ağlayan insanlar.
Gülmek insani bir eylem, refleks, tavır ve harekettir.
Sevincimizi ifade etmek için tebessüm ederiz, güleriz.
Bizi rahatlatacak, sıkıntımızı giderecek gülücükler sunarız çevremize.
Güzellikleri takdir eder, beğenir, memnun olur, mutlu olur güleriz. Zihnimizde bir şeyler düşünür, hayal âlemine dalar ve bundan memnun olur güleriz. Bize komik gelene, absürt gelene, acı gelene, anlamsız gelene, trajik gelene, mimiklerimize özel anlamlar katarak tebessüm ederiz.
Aslolan bu işimizi de doğal akışı içinde ve yerli yerince yapmak. Küçümsemeden, küçülmeden, kibirlenmeden, hakikatten kopmadan, maneviyattan uzaklaşmadan, vakarımızı yitirmeden tebessüm etmek.
Etrafı rahatsız edecek, dikkat çekecek ölçüde, kibir ve umursamazlık halini yansıtan kahkahalar en kaçınmamız gereken tavırlar.
Zamansız gülene herkes tuhaf bakar ve aklından zorunun olup olmadığını düşünür.
Yersiz gülene de arsız gülene de…
Öyleyse kardeşim, hiçbir kimseye kusurundan dolayı gülme. İnancından, renginden, başarısızlığından, tökezlemesinden, sıkıntı yaşamasından, zorluklarla mücadelesinden dolayı gülme.
Sana gülseler de sen insanlara gülme. Çünkü son gülen, müminler olacak. (el-Mutaffifîn 83/29-36Abese 80/38-41).
***
Gülmek, doğal akışı içinde gülmek iyidir, gereklidir. Gülmeni de bastırma. Tebessüm edeceğin yerde bundan geri kalma. Ciddi olacağım diye itici olma.
Gülme kadar ağlamak da insani bir olgu.
Bir yeri acırsa ağlar insanoğlu. Acıyan yer ister kolu ister kalbi olsun. Sızı verir ve gözlerden damlalar dökülür. Günahına çok ağlayan insan var. Hatasına, yanlışına, hatta başkasının günahına ve acısına ağlayan insanlar.
Ağlamak o kadar insani, vicdani ve mesuliyetli ki peygamberler de bunun örneklerini ortaya koymuşlardır. Cennetten çıkarılınca Hz. Âdem, oğlu Yusuf kaybolunca Hz. Yakup (Yusuf, 12/84), oğlu İbrahim vefat edince, annesinin kabrini ziyaret edince, arkadaşı Sa’d b. Muaz’ı ağır hasta görünce, öldürülen çocukların hikâyesini dinleyince ve daha pek çok durumlarda Efendimiz Aleyhisselam da ağlamıştır.
Her şeye rağmen ölçü esastır. Ve az gülmek çok ağlamak tavsiye edilmiştir. (Tevbe, 9/82).
İnce ve hassas insanlar sevilir, kaba ve hissiz insanlar sevilmez.
Hz. Peygamber, “Benim bildiğimi siz bilseydiniz az güler çok ağlardınız” (Buhârî, “Küsûf”, 2; Müslim, “Küsûf”, 1) buyurmuştur.
İşte Ramazan bize gülmek ile ağlamak arasında bir denge kurmamızı sağlar.
Ne olur olmaz her şeye gülen kahkaha atan hafifmeşrep insan ne de somurtkan, suratı sirke satan, yanına yaklaşılmaz bir insan.
Sayısız nimetlere sahip olduğu, bir mümin olarak hayatını sürdürdüğü ve Ramazana eriştiği için hep tebessüm ederken hata ve günahlarından dolayı da ağlayan, hüznü yaşayan bir mümin.
Ama hiçbir zaman tebessümü yüzünden eksiltmeden…
