Her yer İsrail’di! Dünyayı köleleştirmişlerdi Artık her yer Gazze olacak Gazze dünyayı özgürleştirecek… (3)

Sumud Filosu, zorbalığa meydan okudu. 

Zorbalara meydan okudu.

Ve Nuh’un gemisi oldu.

İnanmış ve adanmış bir avuç insanın el ele, omuz omuza vererek en imkânsızı bile nasıl başarabileceğini ispatladı.

Abluka yarıldı. Zihinlerdeki abluka da kırıldı. 

Demek ki, uluslararası bir çap ve boyut kazandığı zaman, bütün duvarlar yıkılabiliyor…

Sumud Filosu, küresel bir intifadaya dönüştü: Ve devletlerin yapmadığını inanmış ve adanmış insanların elbirliği ve güç birliği yaparak yapabileceğini dünya âleme ispatladı.

MTO Azerbaycan temsilcimiz ve parlak talebemiz Vuqar Azizov kardeşimin Sumud Filosu üzerinden yaptığı nefis okumanın üçüncü ve son bölümünü paylaşıyorum sizlerle.

Gazze, milat oldu demiştim 7 Ekim yazımda 2 yıl önce. 

Gerçekten de öyle oldu. Bir Gazze’den öncesi var, bir de Gazze’den sonrası artık. Gazze’den sonra tarih yeniden yazılacak.

Dünyayı dâr (yurt) edinenler, dünyayı dar ederler insana, demiştim. Batı uygarlığı dünyayı kutsadı ve cehenneme çevirdi. Gazze, bunu ispatladı.

İşte bu yazıda bunun şifreleri ve ipuçları gizli…

Eğer biz köklerimizdeki kavramlarımız üzerinde inşa yapmazsak, posthuman çağın, dijitalizmin ve hedonizmin kölesi hâline geliriz. Neden? Çünkü yeni dünyada hiçbir değer ve hakikat kalmadı. Artık sadece bireysel çıkar, menfaat ve haz kaldı. Bir boşluk.

Modernite hümanizmi öne çıkardı; postmodernite transhumanizmi ve dijitalizmi dayatıyor. Post human. İnsandan sonra. İnsansızlık. Bu modernitenin yeni bir üst level’ı olacaktır... Dijitalizm...

Bu noktada Gazze’nin çağrısı açıktır: “Bomba yiyen ben değilim; sensin. Zihnin işgal altında. Kendini özgür sanıyorsun; heyhat, yanılıyorsun.” Hakiki “biz”, çağın pragmatik ve dijital ağlarından bağımsız olarak, köklerinden beslenen bir inşa ile doğar. Bu doğuş, merhamet ve hakikat medeniyetini mümkün kılar.

Hakiki “biz”in doğması, gözden çıkarma eylemi ile mümkündür. Kendi konfor alanlarımızı, maddi ve ideolojik güvenlik noktalarımızı bırakmadan hakiki “biz”i doğuramayız. Dünyayı ve modernitenin sahte unsurlarını gözden çıkarma cesareti, köklere dönüş ve Gazze’deki merhamete yöneliş demektir. Gazze’de Modernitenin üzeri çizildi. Ne diyor Yusuf Kaplan hoca? “Modernite, hakikatin yitirilmesi; postmodernite ise hakikatin de hakikatinin yitirilmesidir.” İşte bundan sonra geriye boşluk, hedonizm kalıyor. Yeni dünyada insan kendi yarattığı teknolojinin esiri olacaktır. 

Yusuf Kaplan hocamızın vurguladığı gibi: “10 yılda 100 yılın tohumunu ekmezsek, bunun vebalini taşıyamayız.” Bu haykırış, boşuna olmasa gerek. Çünkü bu zamanlar hem bir fitne, hem de bir fırsat anlarıdır. Gazze, bu zaman diliminin, küfrün kendi aralarındaki ayrışmasının ve ilahi fırsatın somut tezahürüdür. Gazze’deki haykırış bizim geldiğimizin işareti değildir, bizdeki “biz”i uyandıran çığlıktır. Ve tüm insanlığa bir çağrıdır.

Tarih boyunca çatışmaların fırsata dönüştüğü örnekler, bize yol gösterir: Bizans-Sasani, Katolik-Ortodoks, Katolik-Protestan… Her çatışma, hakiki bir inşa için kapı açmıştır.

Gazze, bir rahatlama değil; bir sorumluluk, bir çağrı ve bir imtihandır. Hakiki “biz”, çağın ağlarından bağımsız, köklerden beslenen bir inşa ile doğar. Bu doğuş, merhamet ve hakikatin medeniyetini mümkün kılar. Gazze’nin çağrısı, bir dönüm noktasıdır; hakiki “biz”in doğuşuna vesile olur.

Hakiki “biz”, çağın hızına, postmodern çelişkilere ve modernitenin çürümüş zirvesine rağmen doğar. Ama çağın ağlarına takılmazsa. Böylece Merhametin, hakikatin ve fıtrat medeniyetinin medarı iftiharı hâline gelir. Gazze’nin çağrısı, bize gözden çıkarma, köklere dönüş ve çağın ağlarından sıyrılma eylemini öğretir.

Sumud filoları metaforu ile Gazze bize der ki: “Çağın hızına, haz ve ayartısına kapılmadan, kendi köklerinden beslen; suyu ayak altında tut, içine alma.” Bu, hakiki “biz”in doğuşunun başlangıç talimatıdır. Dünya içimize sızarsa boğulacağız; ama köklerimize dönerek çağın ağlarını aşabilir ve hakikate gebe olan biz’i ortaya çıkarabiliriz.

Çünkü çağın ağlarına takılanlar suyu geminin içine alanlardır. Limana varmadan dibe batarlar. Sumud filoları... Dünyayı arkada bıraktı. Çağın ağlarını ayaklar altına aldı. Çığlığa ses vererek gittiler. İşte bu buluşma merhametin taş kalplerle buluşması demektir. Köklerle göklerin kavuşması demektir. Bizdeki “biz”e göklerden akan rahmet yağmuru demektir. Biz, işte bu kritik dönemde çağın ağlarına takılmazsak, bu fırsatı fıtrat medeniyetine dönüştürebiliriz. Yok eğer çağın ağlarına takılırsak, o zaman fıtratımız, dijital rakamlarda yok olacak. Daha katı dünyada yok olacağız. 

Bizi bekleyen en büyük tehlike postmodern dünyada kendi kimliğimizi bulmadan varlığımızın var olmasına kanmaktır. Şu anda Yusuf Kaplan hocamızın deyişiyle iki güç savaşı var: Yahudi ve İngilizler. Biz yokuz şu an. Bir gücün kavramları içinde cismî bir varlık göstermek şu an postmodern bir yanılgı demektir. 

Postmodern zihniyet, bizi simülasyon olarak gösterir. Sahte teselli ve varlık biçimidir bu “biz”. Yusuf Kaplan hocamızın “kazana kazana kaybediyoruz” cümlesi tam da bunu anlatan manidar bir cümledir.

Sahte “biz”, kazanmış gibi öne çıkıyor. Ve biz bu yanılgı içinde kazandık diye zannederken, simülasyon ile bir başka kavram dünyasına adapte olmaya doğru yol alıyoruz. O kavram bizi yuttuğunda artık biz diye bir şeyin kalmadığını anlayacağız ama bu zaman geç olacak. 

Postmodern dönem bu bağlamda bir fitnedir. Ancak, fark edenler için de aynı zamanda bir fırsattır. Çok kısa bir dönem. Ya fark edeceğiz ve fark yaratacağız, ya da kolaycılık peşinde başkasının kavramları üzerinde sahte “biz” tesellisiyle yok olacağız.

Dünya, kendisinin biçtiği, biçimlendirdiği “biz”e gebe değil, melekûtî âlemle beslenen” hakikate gebe olan “biz”e gebedir.

Gazze, modernitnin yıkılışı; İsrail, herkesin hedef olarak koyduğu dünya algısının sonucu; Sumud filoları ise çağın ağlarına takılmayan, onu ayaklar altına alarak yürüyen hakikatin yeni zemininin ayak sesleridir....

Şu an, Yusuf Kaplan hocamızın deyimiyle «dünya bize gebe» Gazze, o bize bir rahmet damlası gönderdi. Sumud filosu bu damlanın bir tecellisi... Bir tohumu...

Bakalım, o tohumu Koca Çınar yapacak “biz” zeminini inşa edebilecek miyiz... Köklerden göklere çıkan yolun önü imkân olarak ilahi rahmet tarafından bize açılmıştır.

Bakalım, başımızı ne zaman meşgul olduğumuz dünyadan kaldıracak ve yolu fark edeceğiz. Artık bundan sonrası âyetin diliyle söylersek “Kaderimiz kendi boynumuza dolanmıştır”.