Fatma Barbarosoğlu Yazıları – Fatma Barbarosoğlu Kimdir?

Fatma Barbarosoğlu

1992 yazı listeleniyor

Bir hediye olarak zaman...

20 September 2024, Friday

I- 14 Eylül 2024 Cumartesi günü kadın hiçbir yerde Kandil tebrikine rastlamadı. Unlu mamullerin camlarında bile Mevlid Kandiliniz mübarek olsun, kutlu olsun tebriki yoktu. Kasaya yakın yerlere paketler halinde kandil simidi konmuştu. Önemi var mıydı bunun? Artık her an her şey parası olanlar için bir tık kadar yakın. Sokaklara gelmeyen kandil kadının içini burktu. Bugün, dedi, herkese kandil hediyesi vereceğim. Herkese en çok ihtiyacı olan şeyi vererek bugünü hep hafızasında saklamasına niyet edeceğim.

Zaman aynı kalpler farklı: Birinden nur akıyor ötekinden kir ve irin...

13 September 2024, Friday

I- Bir şey olur, taşar bardak. Bir şey olur, yatağına küser nehir. Bir şey olur, o şey bütün olmuşları/olamamışları peşine takıp sürükler. Sabır taşar, kalp susar ve alınan her bir nefes bedene yük olur, ayaklar adım atamaz, el tutamaz, göz göremez. Her faninin hayatında böyle an ya da anlar vardır. Ama bir toplum bunu topyekûn hissediyorsa işte o zaman bıçak kemiğe dayanmıştır. HAYIR! Bıçak kemiğe dayanmamıştır, kemiği kırıp geçmiştir. Hemen her şeyi sosyal medyada yaşıyoruz ve birbirimizle neredeyse

Geçmişte bir gün...

06 September 2024, Friday

Günümüzün çocukları görmeyi ve hissetmeyi nasıl ve nerede öğreniyor bilmiyorum, lâkin bilmeyi çok istiyorum. Neye şaşırıyorlar, nelerden heyecan duyuyorlar ve hayal dünyalarını neler süslüyor? Merakları hangi bahçenin meyvesi? Zaman zaman torun sahibi olan arkadaşlarım torunlarının söylediklerini heyecanla anlatırken “Lütfen bunları kaydedin, çok kıymetli” diyorum. Kaydediyorlar mı? Pek sanmıyorum. “İyi fikir” deyip unutuşun bahçesine gömüyorlar, o an heyecanla paylaştıkları sahneyi. Benim kuşağım

Cenaze selfisi ve yeni insan: Phono Sapiens

30 August 2024, Friday

Yirmi yıl önce distopik bir hikâye yazılsaydı ve hikâyede kahramanlarının hiç tanımadıkları kişilerin cenazesine belki ünlü birini görürüm, görür de onunla resim çekerim arzusuyla gittiği tasvir edilseydi, metin zihnimizde metalik bir tat bırakırdı. Oysa hayatımıza akıllı telefonlar ve sosyal medyanın girmesi ile birlikte distopik hikâyenin çok ötesine geçtik. Cenaze selfisi ile ilgili ilk şoku, rahmetli Necmettin Erbakan kabrine yerleştirilirken çekilen selfi dolayısıyla yaşadım. Şehit askerin

Zaruret miktarı bahsine masal sosyolojisi üzerinden giriş denemesi

23 August 2024, Friday

Aşağıda okuyacağınız metin, telefon konuşmama tanık olan L.’nin sorularına ve onlara verdiğim cevaplara dayanıyor. Yeni Şafak İnternet servisi için Ersin Çelik Beyefendi’den şöyle bir mesaj gelmişti: “Yeni Şafak’ta yayınlanan köşe yazılarının seslendirilmesinde yapay zekâ destekli teknolojiye geçiyoruz... Önceliğimiz, yazıları yazarlarımızın kendi sesinden yayımlamak olacak...” Bunun üzerine Ersin Bey’den düşünmek için iki gün mühlet istedim. Mühletin sonunda teknolojiyi zaruret miktarı kullanmaya

“Hepimiz kadınız...”

16 August 2024, Friday

Yanındaki 5-6 aylık bebekle kaldırımların üzerine uzanıvermiş kadın. Bir eli bebeğinin başının altında. Öbür eli öylesine yana bırakılıvermiş. Bebek ile arasındaki boşlukta iki beşlik, üç onluk. Kadın uyumuş numarası yapmıyor, hayır. Sanki çok uzaklardan İstanbul’a, taşı toprağı altın İstanbul’a vasıl olmuş ta İstanbul’un altından bellediği taşlarının/kaldırımının üstüne kendisini öylece bırakıvermiş. Yüz hatlarından, sırtındaki çiçek desenli basma entariden kız olduğu belli olan bebek annesinin

Başarıya kör, hikâyeye sağır bir ülkeyiz

09 August 2024, Friday

Milli başarılar herkesin hanesine düşen mutluluktur. En güçlüden en zayıfa, en zenginden en fakire herkesin payına coşku düşer milli başarı-larda. Çünkü milli başarılar, bireysel başarılar gibi değildir. Bireysel başarılar en yakın-dakinin haset damarını çatlatabilir, “Neden ben değil de o?” sorusunu sordurabilir. Oysa bütün dünyanın gözü önünde kucaklanmış başarıda o ülkenin her vatandaşına düşen bir hisse vardır. Bir anlığına herkes “biz” paydasında eşitlenir. Bazen milli başarılar sadece ulusal

Sihirli ya da zehirli kelime: “İş”

02 August 2024, Friday

Bazı arkadaşlar, arkadaşlıklar yüktür. Nerede ne zaman karşılaşacağınızı bilmezsiniz ama nerede ve ne zaman karşılaşırsanız karşılaşın o gün sizin sırtınıza bir yük gibi binecek; zaman geçtikçe ağırlığını artıra artıra kendini unutulmaz kılacaktır. Şeniz ile her karşılaşma, yılların yokluğunu telafi edecek bir donanım ile gelir. Son karşılaşma yine öyle oldu. En son 2018’de “Sen de bu diyet listesini uygulamalısın!” diye vapurda yakama yapışmış, Eminönü-Kadıköy hattında bir tanıdık çıkacak da benim

Sokaktaki “yeni insan” ve yeni sokak dili

26 July 2024, Friday

Neye uğradığımı şaşırdım. Omuzuma dokunup tarihî dizileri izleyip izlemediğimi sordu. İzlemiyorum diyecektim ki... O benim ne cevap vereceğimi zaten biliyor olduğundan hareketle tarihî dizi izlemenin ne kadar önemli olduğu meselesini ayaküstü korsan konferans olarak sunmaya başladı. İyi ki cevap vermemişim diye şükrettim. Muhatabım dur durak tanıyacak gibi değil. Oysa anlattıklarını dinlemek için ne zaman ne mekân ne de karşısındaki özne müsait. Çok yalnızlık çekiyor olmalı diye düşünüp sabrın zırhını

Ziyankârın cezasını ikram ile kesmek...

19 July 2024, Friday

Olay 40 yıl önce geçiyor. Hikâye derin. Mevzu çetin. Bu satırların yazarı biliyor ki herkes kendi meşrebince dahil olacak anlatılana. O halde anlatmaya başlayalım. Afyonkarahisar’ın D. köyünden bir çiftçi, Akçaşarlı bir çiftçinin tarlasının üstüne öküzünü sürüyor. Kazara değil. Doğrudan. Neden sebep! Vardır köy yerinde öyle adamlar. Yol yordam bilmezler, izan bilmezler. Hani “Anadolu irfanı” diye son yıllarda dillere pelesenk olan o irfandan hiç nasipdâr olmamışlardır. Her türlü şiddetin vücut bulmuş