Fatma Barbarosoğlu Yazıları – Fatma Barbarosoğlu Kimdir?

30.09.2025, Salı
13:56

Fatma Barbarosoğlu

2037 yazı listeleniyor

-10- "Doktor Hanım, örgüt gidiş biletinizi takdim ediyor"

26 Eylül 2025, Cuma

İlk üç ay gün sayarak, ikinci üç ay hatıra biriktirerek geçti. Artık eskisi kadar kaderi düşünmüyordum. Kader düşünülmez yaşanır, diyordum. E. gelmiyordu artık. O mu beni azat etmişti ben mi yalnızlığın nehrinde hürriyetin peşi sıra yüzmüştüm, bilmiyorum. Annem sahiden zengin bir yerde olduğuma ikna olmuştu. Haberlere inanma sen, demiştim. Televizyon seyretme. Ben seni her gün her sabah ararım. Annemi aramayı unutmamak için (çünkü bazı günler çok zor, çok ağır geçiyordu) telefonumun alarmını

-9- Adı Leyla aklı dağlarda

19 Eylül 2025, Cuma

Kara derin gözleri vardı. Gece gibiydi Leyla. Ya da burada gece Leyla gibiydi. Leyla molotofkokteyli atıyor, taş atıyor polisler yakalayıp bana getiriyordu. Yaptığının ne kadar farkında diye. Leyla, dedim, siz taş atarsanız buraya öğretmen gelmez, doktor gelmez. Öğretmen gelmezse siz okuma yazma öğrenemezsiniz. Doktor gelmezse hastalarınızı ta Van’a götürmek zorunda kalırsınız. Doktor, öğretmen burada olsa daha iyi değil mi? Sen taşı kime atıyorsun? (Yüzüme baktı. Bakışlarımız birbirine kenetlendi.)

-8- Bugün Giravi günü olsun

12 Eylül 2025, Cuma

Geçen hafta çok hasta idim. Doktorlar hasta olmaz. Pazartesi günü kırk derece ateşle gittim hastaneye. Akşama kadar hasta baktım. Dert dinledim, dert çektim. Sekreterim Lalezar ertesi gün meyve sıkacağı ve dört kilo portakal ile geldi. Saat başı bana portakal sıkıp içirdi. Portakal suyunu içirirken beni neşelendirmeyi ihmal etmeyerek. Bugün Giravi günü olsun, dedi. Giraviler büyük bir aşiretin ismi. Çok eğlenceli insanlar. Bir iki hastam oldu bu aşiretten. Kafa yapıları, hayata bakış açıları bana

-7- Doktorun gözyaşlarına özel muamele

05 Eylül 2025, Cuma

Nilay’ın mihmandarlığında, gaz maskesi mecazı eşliğinde, saniyelerin üzerine imzamızı atmaya karar verince, yavaş yavaş Mecburiyet Caddesi’nin dışına çıkmaya başladık. Önce Lalezar’ın amcasının oğlunun düğününe gittik, halay çektik. Kızların fistanına bittik kül olduk. Ne güzel ne estetik kıyafetlerdi. Nilay, ben de istiyorum, diye tutturdu. Lalezar sipariş verdi. Nilay her gün kargodan gelecek mor fistanını bekliyor. Lalezar bizi bir taziye evine davet etti. Korkmayın, dedi, sıralı ölümdür. Ne

6-Kışı bitimsiz, yazı tekinsiz yerde çocuk olmak

29 Ağustos 2025, Cuma

Başhekim, hastanenin bahçesine çocuk parkı kurdurdu. Kaydırağın başında sıraya girmiş olan çocukları saydım. Az kaydırak çok çocuk, dedim rakamlara yenik düşüp. İstanbul’un sadece hafta sonu şenlenen deniz kenarındaki parklarını düşündüm. Kışı bitimsiz, yazı tekinsiz bir yerde çocuk olmak… Şehrin bir ucundan öteki ucuna, sokak aralarına kurulacak parkları hayal ettim. Çocuklara çocuk olma hakkı bahşedilirse onları erken büyümenin yükünden kurtarabilir miydik? Alnımı cama dayamış her yere park kuruyordum.

Yalnızlığımdan gayri ne getirdim buraya? Mecburiyet Caddesi

22 Ağustos 2025, Cuma

Doktorlar apartmanının balkonundan Mecburiyet Caddesi’ne “Ben sana mecburum” mısraı eşliğinde bakıyorum. Hakiki bir cadde değil de bir film seti gibi. Cadde olarak inşa edilmiş bir film seti. Yabancıları bile tanıyorum artık. Şenler Otel’e giren çıkanı biliyorum. Bu çalışandır. Bu şehre yeni gelmiş olandır. Selvinaz’ın “Dualarımdasın” cümlesinden sonra kendime hep aynı soruyu soruyorum: Ne getirdim ben buraya? İki yıllık uzmanlık. Başka? Yalnızlığımı, birbirinden ayrı düşmüş tespih tanesi umutlarımı.

4-Yaşamıyor gibi yaşamak

15 Ağustos 2025, Cuma

Gitmiyor gibi giden, nereye geldiğini nasıl anlayacak? İlk zamanlar, gitmiyor gibi giden olarak GELENLERin dünyasına ziyadesiyle yabancı kaldım. Ama zaman içinde GELENLERin çoktan gittiğini, kendinden bile başka yere gittiğini gördüm. Eski sosyalistler buradan gidince yeni ulusalcı kimlikleri ile en yakınlarını bile şaşırtacak. Aileleri bile inanmayacak belki de yaşadıkları değişime. Onca hümanist duygularla gelenler, torba torba öfke biriktiriyor. Gelenler, müdavimi oldukları medya ile geliyor

3- Altı saatlik sohbetin derin dostluğu

08 Ağustos 2025, Cuma

Hayriye ve Kübra öğretmenden altı saat sonra ayrıldım. Zor oldu bu ayrılık. İstanbul’dan ayrılmaktan bile daha zor. Beşer tane tost, onar bardak çayın içine geçmişimizi bıraktık. Sanki tanıyormuşuz gibi Kübra’nın internet kurdu olan annesinin kulaklarını çınlattık gece boyu. Şehit edilen öğretmenlerin, polislerin çetelesini tutan annesinin. Yaşça onlardan büyük olmanın avantajını kullandım. Onlar bu avantajı mesleğimin hanesine yazdılar. Ben henüz E.’den yeteri kadar uzaklaşamamış olmanın çaresizliğine

-2- Hayat bizi bıraktı

01 Ağustos 2025, Cuma

Nasıl gideceksin, diye soranlara kızmıştım. Ne demek nasıl gideceksin! Bal kabağı ile değil herhâlde. İstanbul’dan Van’a uçuş. Van’dan Hakkâri’ye karayolu. Soranların bir bildiği varmış oysa. Tayinimin çıktığı gün Ağrılı Dr. İhsan, hısmımız olur, diyerek Hakkâri’de beyaz eşya ticareti ile uğraşan Mehmet Amca’nın telefon numarasını vermiş, ben kendisi ile konuştum, seni karşılayacak, yerleşmen için gerekenleri yapacak, demişti. Dr. İhsan öyle dediyse öyle olacaktır. Alternatif üretmeye gerek yoktur.

Gitmiyorgibigittimblogspot.com

25 Temmuz 2025, Cuma

1- E.’nin Ayak İzinde… Küçük bir kız iken, siyah beyaz ekrandan Yeşilçam filmlerini seyrederken, gidenin -ki bu giden erkek de olabilirdi kadın da- ben veda etmeyi sevmem cümlesinde filmden kopardım. Bir filmin küçük bir kasabada veya büyük bir şehirde seyredilmesine göre farklılaşacağını bilemezdim o zamanlar. İnsan niye veda etmeyi sevmesindi ki. Filmin bu noktasında çıkar giderdim kendi filmime. Benim filmimde muhteşem bir veda sahnesi beni bekliyor olurdu. Veda etmek ne kadar sevildiğinin ispatıydı