MTO akademik yaz kampları: Medeniyetin kalbinde bir diriliş iklimi (2)

MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) benzeri olmayan bir maarif modeli ve ruhu geliştiriyor: Her yıl düzenli olarak Anadolu’nun dört bir köşesinde MTO Akademik Yaz Kampları düzenliyoruz. Bu kamplarda, yıl boyunca MTO’da gördüğümüz derslerin ve 100 Kitap Listesi’nden okuduğumuz kitapların hâsılasını makaleye döküyor talebelerimiz. Her alanda zihin açıcı makaleler yazıyorlar. Yaz kamplarımızın anlamını, geliştirdiği akademik / entelektüel seviyeyi, yeşerttiği kardeşlik ruhunu Bursa Tamsilcimiz Nuri Gür Bey’in leziz kaleminden bugün de paylaşmaya devam ediyorum. Zihin ve ufuk açıcı nefis bir pazar yazısı…

***

Dirilmek, geçmişi hatırlamanın ya da geleceğe dair umutlar kurmanın ötesinde bir şeydir; esas olan, insanın bulunduğu ânı idrak etmesi ve o ânın hakkını vermeye yönelmesidir. Ben de her ânı, yeniden kurulan bu medeniyetin harcına katılan bir bilinç tanesi gibi görmeye başladım. 

Sözün, düşüncenin ve kardeşliğin bir arada olduğu o kamplarda, kalbimin duvarlarını tek tek yıktım. Yıkıldım ki yeniden kurulabileyim; çünkü inşa ancak yıkımın ardından gelir.

Diriliş, bazen yıkmaktır: kötü alışkanlıkları, kırık düşünceleri, ölü fikirleri, sahte bağlılıkları… Ben hepsini bir bir yıktım, içimdeki eski yapıyı söktüm. Ve o enkazın ortasında yeniden doğmak için yazıya sarıldım. Çünkü bazen bir yazı, bin kelimeden fazlasıdır; bazen bir yazı, bir kıyam, bir secde, bir arayıştır.

MTO 100 Kitap Listesi’ndeki her bir kitap, bana geçmişin sesiyle seslendi; fakat bu ses, yalnızca dünde kalmış bir hatıradan ibaret olmayıp bugünü ayağa kaldırmaya, yarını ise bilinçle örmeye davet eden bir çağrı hâline geliyordu.

Her kitapla biraz daha dirildim. Kelimelerin içinde bir ruh vardı, o ruhun içinde bir arayış ve o arayışın içinde bir sefer vardı. Ben bu seferin yolcusu oldum.

Yusuf hocamızın ‘kitaplar sizi kurar’ ifadesi, artık yalnızca kulağımda kalan bir söz olmaktan çıktı; kalbimde kök salan, varoluşumu yeniden inşa eden bir hakikate dönüştü. Çünkü kitapların içinde bir yapı vardı; bu yapı, sadece bilgiyle örülmemişti, aynı zamanda ruhla yoğrulmuştu. Diriliş de tam burada başlıyordu: ruhla inşa edilen her cümle, ruhla kurulan her dostluk, ruhla yazılan her satırda.

Dirilişin başka bir boyutu da yalnızlaşmaktır. Evet, kalabalıkların ortasında bile manevi bir yalnızlık yaşadım. Fakat bu yalnızlık, kaybolmuşlukla açıklanamazdı; tam aksine, insanın kendine yöneldiği ve iç âleminde derinlik kazandığı bir süreci temsil ediyordu.

Sessizliğin ortasında konuşmaya çalışan bir ruh gibi oldum; kelimeler susuyordu ama manalar bağırıyordu. O bağırışta nefsimin hilelerini, zihnimin dağınıklığını, kalbimin bulanıklığını gördüm.

Diriliş, her zaman aydınlığın içinden geçerek olmaz; bazen karanlıkla yüzleşmeyi, içe dönmeyi ve derinleşmeyi gerektirir.

Ve ben yüzleştim. Kalbimin içindeki tortuları temizlemeye başladım. Yusuf Kaplan hocamızın bize hatırlattığı o temel hakikat vardı ya hani, “kendini diriltmeyen, toplumu diriltemez”... İşte ben önce kendimi diriltmeye başladım.

Kardeşlerimle birlikte okuduk, düşündük, tartıştık, sustuk, tekrar başladık. Her kelime bir inşaydı, her suskunluk bir temizlikti, her niyet bir yapı taşıydı. Ben burada kelimelerin ötesine geçmeyi; kalbimle duymayı, kalbimle konuşmayı öğrendim. Kalpten kalbe giden bir yolun haritasını çıkarmaya başladım.

Ve anladım ki, diriliş bir ferdî yürüyüşle sınırlı kalmaz; o, birlikte yürüdüğümüzde hakiki bir forma bürünür. İşte bu nedenle, dirilmek aynı zamanda birleşmek, sarılmak ve birlikte inşa etmektir. Dirilen ruhlar birbirine çekilir; çünkü aynı ışığı görmüş olanlar, aynı yöne yürümeye başlarlar. Bu yürüyüşte tek başıma ilerlemedim; MTO’nun ikliminde, her biri kendi iç âleminde bir kıyam yaşayan kardeşlerimle omuz omuza yürüdüm.

Bazen gecenin en derin saatinde bir kelimeyle sarsıldım, bazen sabahın serinliğinde bir bakışla inşa oldum. Her ânı hissederek yaşamak, her karşılaşmayı bir işaret gibi görmek, her sözü bir hatırlayış gibi duymak...

Diriliş işte böyle olur. İçten, derin, sarsıcı ama umut verici bir şekilde. Ben artık sadece yaşamak için yaşamıyorum; yaşadığımı diriltmek, yaşadığımı yüceltmek için yaşıyorum. Ve biliyorum ki, bir ruh dirildiyse, o artık yalnızca kendi için yaşamaz.

Dirilen ruh, etrafını da diriltmek ister; kardeşini kaldırır, toplumu kurar, zamanı dönüştürür. İşte ben bu dönüşümün içindeyim artık.

Ben kardeşliği yalnızca bir kan bağında, bir selamlaşma ânında ya da ortak bir mekânda bulmadım; ben kardeşliği, birlikte yaşanan bir hakikatin içinden geçtiğimizde hissettim.

MTO Akademik Yaz Kampları’nda karşıma çıkan her yüz, sıradan bir katılımın ötesinde bir derinlik taşıyordu; her biri kendi iç yolculuğunu sürdüren, fakat aynı hakikat menziline yönelen yol arkadaşlarımdı.

O yüzden biz aynı dersi dinlemekle kalmadık; aynı duygunun içinde birlikte yoğrulduk. Uhuvvet, birlikte gülmekle ya da aynı sofrayı paylaşmakla sınırlı kalmaz; o, sevinç kadar acının da paylaşıldığı, kalpten kalbe kurulan bir bağdır. Bazen birinin sustuğu yerde diğeri onun içini konuştu; bazen birinin ağladığı yerde diğerinin kalbi sarsıldı.

Kardeşlik, birbirinin ruhunda iz bırakmak, onun yükünü kendi omzunda hissetmek, onun duasını kendi secdende tamamlamaktır.

MTO’da kardeşlik, sadece bir kavramsal tanım olarak kalmadı; içtenlikle hissedilen, birlikte yaşanan ve her anı kuşatan bir iklime dönüştü. Ben bu iklimde sıcağı gördüm, gölgeyi hissettim ve birlikte yürüdüğümüz yolların her taşında bir dostun iziyle karşılaştım.

Yusuf Kaplan hocamızın “birlik olmadan diriliş olmaz” vurgusu, her kampın ruhuna nakşedilmiş gibiydi. Her birimiz kendi fikrimizi getirdik, ama hepsini ortak bir hedefin potasında erittik. Kimse kendi düşüncesinin mutlaklığıyla konuşmadı, herkes birbirine kulak verdi, herkes birbirinin gözünden kendine bakmayı öğrendi. İşte bu yüzden kardeşlik, hakikatin ferdî varoluşlardan taşarak aramızda kurulan bağda kök saldığını ve o bağda çoğalarak derinleştiğini öğretti bize. Her konuşmada yalnızca bilgi aktarılmadı; gönülden gelen bir akış da hissedildi. Her karşılaşma ise entelektüel bir temasın ötesine geçerek, kalpten kalbe uzanan bir köprüye dönüştü.

Ben bu köprülerin üstünde yürüdüm; her adımda daha çok insanla tanışmadım, her adımda daha çok insan oldum. Kardeşliğin bir başka adı da insana insan olmayı hatırlatmasıdır. Çünkü insan, ancak başkasının acısına duyarlı olduğunda kendi vicdanını bulur. Bir arkadaşım gece yazısında kelimesini unuttuğunda, ben onu hatırlamak için uykumu terk ettim. Bir başkası derse yetişemediğinde, onunla birlikte üzüldüm. Bunlar küçük gibi görünse de, bu davranışların her biri kalpler arasında inşa edilen o görünmeyen ama hissedilen bağların tuğlalarıydı. Biz yalnızca bilgi üretmedik, biz birbirimizi inşa ettik. Kardeşliğin böyle sessiz, böyle derin ve böyle kalıcı olduğunu orada öğrendim.